احكام نجاسات

مسأله 173) نجس كردن خط و ورق قرآن در صورتى كه مستلزم هتك باشد حرام است، اگر نجس شود بايد فوراً آن را آب بكشند. بلكه بنا بر احتياط واجب در غير فرض هتك نيز نجس كردن آن حرام و آب كشيدن واجب است.

مسأله 174) اگر جلد قرآن نجس شود در صورتى كه بى احترامى به قرآن باشد بايد آن را آب بكشند.

مسأله 175) گذاشتن قرآن روى عين نجس مانند خون و مردار، اگرچه آن عين نجس خشك باشد حكم نجس كردن آن را دارد.

مسأله 176) نوشتن قرآن با مركب نجس اگرچه يك حرف آن باشد، حكم نجس كردن آن را دارد و اگر نوشته شود بايد آن را آب بكشند، يا به واسطه تراشيدن و مانند آن كارى كنند كه از بين برود.

مسأله 177) در صورتى كه دادن قرآن به كافر مستلزم هتك باشد، حرام و گرفتن قرآن از او واجب است.

مسأله 178) اگر ورق قرآن يا چيزى كه احترام آن لازم است، مثل كاغذى كه اسم خدا يا پيغمبر يا امام بر آن نوشته شده، در مستراح بيفتد، بيرون آوردن و آب كشيدن آن اگرچه خرج داشته باشد واجب است. اگر بيرون آوردن آن ممكن نباشد، بايد به آن مستراح نروند تا يقين كنند آن ورق پوسيده است، و نيز اگر تربت در مستراح بيفتد و بيرون آوردن آن ممكن نباشد، بايد تا وقتى كه يقين نكرده‌اند كه به كلّى از بين رفته به آن مستراح نروند.

مسأله 179) خوردن و آشاميدن نجس و چيز متنجس حرام است. همچنين است خوراندن آن به ديگرى، و در خوراندن آن به طفل يا ديوانه احوط اجتناب است، چنانچه ضرر داشته باشد حرام است. اگر خود طفل يا ديوانه غذاى نجس را بخورد يا با دست نجس غذا را نجس كند و بخورد لازم نيست از او جلوگيرى كنند.

مسأله 180) فروختن و عاريه دادن چيز نجسى كه می‌شود آن را آب كشيد، اگر نجس بودن آن را به طرف بگويند اگرچه از قسم خوراكى باشد اشكال ندارد. اگر در خوردن و آشامیدن استعمال نکند و یا به حرف او ترتیب اثر ندهد، گفتن لازم نیست.

مسأله 181) اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مى‌خورد و یا با لباس نجس نماز مى‌خواند، لازم نيست به او بگويد.

مسأله 182) اگر جایى از خانه يا فرش كسى نجس باشد، و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانى كه وارد خانه او می‌شوند با رطوبت به جاى نجس رسيده است، لازم نیست به آنان بگوید مگر این‌که آنان را دعوت کرده باشد و چیزی نجس را  در اختیار آنان قرار داده باشد.

مسأله 183) اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد به ميهمانها بگويد، اما اگر يكى از ميهمانها بفهمد، احوط اين است كه به ديگران خبر دهد. ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه می‌داند به واسطه نگفتن خود او هم نجس می‌شود، بايد به آنان بگويد.

مسأله 184) اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود، چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال می‌کند، مانند ظروفى كه در خوردن و آشاميدن استعمال می‌شود واجب است نجس شدن آن را به او بگويد، اما مثل لباس، نجس شدن آن را لازم نيست بگويد، اگرچه بداند صاحبش با آن نماز مى‌خواند؛ زيرا پاك بودن لباس در نماز شرط واقعى نيست.

مسأله 185) اگر بچه بگويد چيزى نجس است، يا چيزى را آب كشيده، نبايد حرف او را قبول كرد، ولى بچه‌اى كه ممیز است و تكليفش نزديك است، اگر بگويد چيزى را آب كشيدم، در صورتى كه آن چيز در تصرف او باشد يا آن بچه مورد اطمينان باشد، حرف او قبول می‌شود، همچنين است اگر بگويد چيزى نجس است.