نفـاس

مسأله 552) از وقتى كه اولين جزء بچّه از شكم مادر بيرون می‌آید، خونى كه زن می‌بيند، اگر پيش از ده روز يا سر ده روز قطع شود، خون نفاس است، و زن را در حال نفاس، نفساء گويند.

مسأله 553) خونى كه زن پيش از بيرون آمدن اولين جزء بچه مى‌بيند نفاس نيست.

مسأله 554) لازم نيست كه خلقت بچه تمام باشد، بلكه اگر ناتمام نيز باشد، در صورتى كه زایيدن صدق كند، خونى كه تا ده روز ببيند خون نفاس است.

مسأله 555) ممكن است خون نفاس يك آن بيشتر نيايد، ولى بيشتر از ده روز نمی‌شود.

مسأله 556) هرگاه شك كند كه چيزى سقط شده يا نه، يا چيزى كه سقط شده بچه است يا نه، لازم نيست وارسى كند، ولى احتياط استحبابى در وارسى است تا واقع كشف شود و خونى كه از او خارج می‌شود شرعاً خون نفاس نيست.

مسأله 557) بنا بر احتياط توقف در مسجد و كارهاى ديگرى كه بر حائض حرام است، بر نفساء هم حرام است، و آنچه بر حائض واجب است بر نفساء هم واجب می‌باشد.

مسأله 558) طلاق دادن زن كه در حال نفاس است و نزديكى كردن با او حرام می‌باشد. ولى اگر شوهرش با او نزديكى كند، بدون اشكال كفاره ندارد.

مسأله 559) وقتى زن از خون نفاس پاك شد، بايد غسل كند، و عبادت‌هاى خود را به‌جا آورد، و اگر دوباره خون ببيند، چنانچه روزهایی كه خون ديده با روزهايى كه در وسط پاك بوده، روى هم ده روز يا كمتر از ده روز باشد تمام آن نفاس است، و اگر روزهاى كه پاك بوده روزه نيز گرفته باشد لازم است قضا نمايد.

مسأله 560) اگر زن از خون نفاس پاك شود و احتمال دهد كه در باطن خون هست، بايد مقدارى پنبه داخل فرج نمايد و كمى صبر كند، اگر پاك است، براى عبادت‌هاى خود غسل كند.

مسأله 561) اگر خون نفاس زن از ده روز بگذرد، چنانچه در حيض عادت دارد، به اندازة روزهاى عادت او نفاس و بقيه استحاضه است. اگر عادت ندارد به مقدار عادت خويشان خود نفاس قرار دهد و اگر خويش ندارد و يا عادتشان مختلف است تا هفت روز نفاس قرار دهد و در هر سه صورت تا ده روز را احتياط كند، و احتياط مستحب آن است كسى كه عادت دارد از روز بعد از عادت و كسى كه عادت ندارد بعد از روز دهم تا روز هيجدهم زايمان، كارهاى استحاضه را به‌جا آورد، و كارهاى را كه بر نفساء حرام است ترك كند.

مسأله 562) زنى كه عادت حيضش كمتر از ده روز است، اگر بيشتر از روزهاى عادتش خون ببيند، بايد به اندازة روزهاى عادت خود نفاس قرار دهد، و بعد از آن بنا بر احتیاط واجب دو روز عبادت را ترك نمايد، و بعد جایز است احكام مستحاضه را جارى يا این‌که عبادت را تا ده روز ترك کند، و اگر خون از ده روز بگذرد، بايد روزهاى بعد از عادت تا روز دهم را هم استحاضه قرار دهد، و عبادت‌هاى را كه آن روزها به‌جا نياورده قضا کند، مثلاً زنى كه عادت او شش روز بوده اگر بيشتر از شش روز خون ببيند، بايد شش روز را نفاس قرار دهد، و روز هفتم نيز عبادت را ترك كند و در روز هشتم و نهم و دهم مخيّر است بين این‌که عبادت را ترك كند يا كارهاى استحاضه را به‌جا آورد، و اگر بيشتر از ده روز خون ديد، از روز بعد از عادت او استحاضه می‌باشد.

مسأله 563) زنى كه در حيض عادت دارد، اگر بعد از زایيدن تا يك ماه يا بيشتر از يك ماه پى در پى خون ببيند، به اندازة روزهاى عادت او نفاس است، و خونى كه بعد از نفاس تا ده روز مى‌بيند اگرچه در روزهاى عادت ماهانه‌اش باشد، استحاضه است؛ مثلاً زنى كه عادت حيض او از بيستم هر ماه تا بيست و هفتم آن ماه است، اگر روز دهم ماه زایيد و تا يك ماه يا بيشتر پى در پى خون ديد، تا روز هفدهم نفاس است، و از روز هفدهم تا ده روز حتى خونى كه در روزهاى عادت خود كه از بيستم تا بيست و هفتم است مى‌بيند، استحاضه می‌باشد و بعد از گذشتن ده روز، اگر خونى را كه می‌بیند در روزهاى عادتش باشد حيض است، چه نشانه‌های حيض را داشته يا نداشته باشد. همچنين است اگر در روزهاى عادتش نباشد، ولى نشانه‌های حيض را داشته باشد. اما اگر خونى كه بعد از گذشتن ده روز از نفاس می‌بیند، در روزهاى عادت حيض او نباشد و نشانه‌های حيض را هم نداشته باشد استحاضه است.

مسأله 564) زنى كه در حيض عادت عدديه ندارد، اگر بعد از زايمان تا يك ماه يا بيشتر از يك ماه خون ببيند، حكم ده روز اول آن در مسأله (561) گذشت و ده روز دوم آن استحاضه است، و خونى كه بعد از آن می‌بیند، اگر نشانة حيض را داشته باشد يا در وقت عادتش باشد حيض، وگرنه آن هم استحاضه می‌باشد.