روزه‌هاى حرام و مكروه

مسأله 1784) روزة عيد فطر و قربان حرام است و نيز روزى را كه انسان نمی‌داند آخر شعبان است يا اول رمضان، اگر به نيت اول رمضان روزه بگيرد حرام است.

مسأله 1785) اگر زن به واسطة گرفتن روزة مستحبى حق شوهرش از بين برود، روزة او حرام است، و احتياط واجب آن است که اگر حق شوهر هم از بين نرود، بدون اجازه او روزة مستحبى نگيرد.

مسأله 1786) روزة مستحبى اولاد، اگر اسباب اذيت پدر و مادر يا جد شود حرام است.

مسأله 1787) اگر پسر بدون اجازة پدر روزة مستحبى بگيرد، و در بين روز پدر او را نهى كند، چنانچه مخالفت او موجبى اذيتش باشد بايد افطار نمايد.

مسأله 1788) كسى كه می‌داند روزه براى او ضرر ندارد، اگرچه دكتر بگويد ضرر دارد، بايد روزه بگيرد و كسى كه يقين يا گمان دارد كه روزه برايش ضرر دارد، اگرچه دكتر بگويد ضرر ندارد، بايد روزه نگيرد و اگر بگيرد روزه‌اش صحيح نيست.

مسأله 1789) اگر انسان احتمال بدهد كه روزه برايش ضرر دارد و از آن احتمال، ترس براى او پيدا شود، چنانچه احتمال او در نظر مردم به‌جا باشد، نبايد روزه بگيرد، و اگر روزه بگيرد صحيح نيست.

مسأله 1790) كسى كه عقيده‌اش اين است كه روزه براى او ضرر ندارد، اگر روزه بگيرد و بعد از مغرب بفهمد روزه براى او ضرر داشته، در صورتى كه ضرر به مرتبة باشد كه با علم و عمد ارتكاب آن حرام است، بنا بر احتياط واجب بايد قضاى آن را به‌جا آورد.

مسأله 1791) غير از روزه‌هایى كه گفته شد، روزه‌هاى حرام ديگرى هم هست كه در كتاب‌هاى مفصل گفته شده است.

مسأله 1792) روزة روز عاشورا و روزى كه انسان شك دارد روز عرفه است يا عيد قربان مكروه است.